Sessie: Reframing Allyship and Solidarity: How We Shift To Deepen Our Connections
Door: Gerson Veenstra (met hulp van ChatGPT)
SXSW draait niet alleen om technologie, muziek en film. Het gaat vooral ook heel veel over mensen en menselijkheid. Zeker de laatste jaren is daar veel aandacht voor, misschien juist wel als tegenhanger van technologie zoals AI. Ik volgde in een bijna lege zaal (zonde!) een interessant filosofisch gesprek over onderlinge verschillen en verbondenheid.
Simran Jeet Singh, verbonden aan het Union Theological Seminary, begint met een persoonlijke anekdote. Zijn dochter, net 7, kwam naar hem toe: "Hey dada, jij groeide op in San Antonio, dus je bent een Spurs-fan. Ik woon in New York, mag ik een Knicks-fan zijn?" Een simpel moment, maar voor Simran een existentiële crisis: ben ik een slechte vader als ik hier moeite mee heb? Het maakte hem duidelijk hoe moeilijk het kan zijn om om te gaan met mensen die anders zijn dan jij. Uiteindelijk zei hij tegen haar dat het helemaal oké was en dat ze fan mocht zijn van wie ze wilde.
Acceptatie begint bij jezelf
Maar dit raakte aan iets groters. Nu is het nog onschuldig, maar als kinderen ouder worden, kunnen die verschillen groter en ingewikkelder worden. Wat als ze later iemand date met een ander geloof? Of andere overtuigingen heeft? "Ik wil niet dat mijn moeite met zulke verschillen mijn kinderen in de weg staat. Dit gaat niet over hen, maar over mij. Ik moet accepteren wie ze zijn."
En wat betekent dat voor de samenleving? Als we al moeite hebben met het accepteren van verschillen in onze directe omgeving, hoe moet dat dan met de rest van de wereld? Overal ziet Simran hoe verbindingen worden verbroken. Hoe zijn we hier beland? En wat kunnen we anders doen?
We nemen dingen voor lief
Er zijn dingen die we voor lief nemen. Pak een wereldkaart: de meeste mensen zien meteen grenzen. Maar hoe zou een wereld zonder grenzen eruitzien? Dit gaat niet alleen over de realiteit waarin we leven, maar ook over ons gebrek aan verbeeldingskracht.
Een ander voorbeeld: racisme en het categoriseren van mensen. Niet overal ter wereld gebeurt dat op dezelfde manier. Door te begrijpen hoe dit historisch is ontstaan, kunnen we ons beter voorstellen dat het ook anders kan.
We nemen voor lief dat we de wereld op een bepaalde manier zien, dat we identiteit en onderlinge relaties indelen zoals we gewend zijn. Maar dat is maar één manier. Het kan ook anders.
De grenzen van tolerantie
De geschiedenis van Amerika is sterk beïnvloed door Europese kolonisatie. Hoe gingen grote denkers om met de vele verschillende culturen? Ze kwamen met het idee van tolerantie, als basis voor bondgenootschap en solidariteit. 'Uit velen, één' - een mooi idee, maar de praktijk is vaak het tegenovergestelde. Kunnen beide perspectieven tegelijk waar zijn?
Volgens Simran is het idee 'Uit velen, één' niet groot genoeg. Het lukt niet om volledige eenheid te bereiken door simpelweg verschillen te accepteren. In plaats daarvan pleit hij voor een andere benadering: 'Door eenheid ontstaat verscheidenheid.' Niet beginnen bij de individuele identiteit en hopen op harmonie, maar beginnen bij verbondenheid. Verschillen zijn geen obstakels.
Verbondenheid als uitgangspunt
Terug naar zijn dochter: we doen dit al. We weten dat het waar is. Liefde binnen gezinnen is onvoorwaardelijk - hij houdt sowieso van zijn dochter, ook als ze andere keuzes maakt. In onze diepste relaties passen we dit principe al toe: we houden van elkaar, zonder voorwaarden.
De vraag die Simran vaak krijgt: "Maar hoe kan ik liefde voelen voor mensen die mij niet accepteren?" Zijn antwoord: waarom begin je bij het obstakel? Begin bij de relaties waarin je al verbonden bent. Oefen daar, totdat het vanzelf breder wordt.
Zijn boodschap is helder: echte verbondenheid begint bij het zien van verschillen als een natuurlijke, waardevolle uiting van een gedeelde menselijkheid.
Verantwoording: voor dit verslag heb ik ChatGPT alleen gebruikt voor het structureren van mijn eigen aantekeningen.